นิทานเรื่องแรกของนักเขียนรุ่นเล็กโดย ตุ๊บปอง

ขออนุญาตเล่าเรื่องราวของนักเขียนหนังสือเด็กคนหนึ่ง ชื่อ ตุ๊บปอง ให้อ่าน เผื่อจะสร้างแรงบันดาลใจให้พ่อแม่ยุคใหม่

หันมาใส่ เมล็ดพันธุ์แห่งปัญญา ที่พ่อแม่บ่มเพาะด้วยกรุณาแห่งหัวใจ ให้ลูกตั้งแต่วัยเด็กนับแต่วันนี้ เพราะไม่ว่าจะผ่านไปกี่สิบปี  ก็ไม่มีหาย ยังอยู่ในวิถีชีวิต และในหัวใจของลูกนี่แหละ 

การอ่านหนังสือเป็นสิ่งที่ดีอีกวิถีหนึ่งที่ทำให้บ้านเราอบอุ่นเพราะมีช่วงเวลาของชีวิตที่สงบ หากแต่เบิกบาน แจ่มใส  ร่มเย็นและเป็นสุขร่วมกัน

แม้นบ้านของเราจะอยู่ในชนบท.. ไม่มีไฟฟ้า  ไม่มีน้ำประปา แต่บ้านเรามีหนังสือ

เรื่องนี้  พ่อเป็นดารานำชายยอดเยี่ยม ที่ไปสมัครเป็นสมาชิกร้านหนังสือในเมืองพิษณุโลกแล้วให้ส่งมาทางรถไฟเที่ยว 6 โมงเช้า  ที่เรา..พี่ ๆ น้อง ๆ พากันไปรอที่สถานีรถไฟแควน้อยเพื่อรับหนังสือที่มีมาทุกวัน ทั้งหนังสือการ์ตูนตุ๊กตา หนูจ๋า เบบี้  ชัยพฤกษ์การ์ตูน  ชัยพฤกษ์วิทยาศาสตร์  เด็กก้าวหน้า และ Student Weekly อ่านเป็นรายสัปดาห์บ้าง รายปักษ์บ้าง  รายเดือนบ้าง

  แม้ทุกปกจะปิดตัวไปนานแล้วแต่หนูนิด หนูหน่อย หนูแจ๋ว จากหนังสือการ์ตูนตุ๊กตา ยังคงเป็นอดีตที่ไม่เคยเลือนหายไปจากชีวิต ความรู้สึกสนุกสนานในสาระยังโลดแล่นอย่างมีความสุขในความทรงจำเสมอ   

ทุกคนในบ้านรักการอ่าน..รักหนังสือ

พ่อแม่อ่านให้ลูก ๆ ฟังบ้าง  พี่ ๆ อ่านให้น้อง ๆ ฟังบ้าง พี่เลี้ยงอ่านให้เราฟังบ้างหรือเราอ่านกันเองบ้าง..ทุกคนในบ้านจึงมีความสุขร่วมกันในโลกของหนังสือโดยแท้

แม้มีคนอ่านหนังสือให้เราฟัง แต่แม่ไม่เคยทิ้งภารกิจนางงาม  ยังคงเล่าขานนิทานผ่านชีวิต ให้ลูก ๆ ฟังทุกคืน..ไม่ขาด

ลูก ๆ ทั้ง 8 คนจึงหลับตาลงในอ้อมกอดอุ่น ๆ  มีเสียงนุ่ม ๆ  ของแม่ที่เล่านิทานให้ฟัง โดยมีพ่อเป็นลูกคู่ เพิ่มอรรถรสให้นิทานของแม่สนุกหนักเข้าไปอีก..ช่างเป็นความสุขสุด ๆ ของชีวิตในวัยเยาว์โดยแท้

เมื่อ 60 ปีก่อน (นับตามอายุผู้เขียน)

ทุกค่ำใต้แสงตะเกียงน้ำมันก๊าด บนระเบียงบ้านซี่ระแนงไม้โปร่งโล่งตา รับสายลมที่ไหวเบา ๆ พอสบาย ตุ๊บปองและพี่ ๆ น้อง ๆ จะเข้าไปซุกจั๊กกะแร้ของแม่ข้างละคนสองคน  แล้วตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อว่า  “กาลครั้งหนึ่ง นานมาแล้ว..ของวันนี้จะมีอะไรเกิดขึ้นหนอ..”  

คืนหนึ่ง แม่เล่านิทานชาดกเรื่อง  กระต่ายตื่นตูมให้ฟัง  

ตุ๊บปอง เกิดชอบอกชอบใจในนิทาน เรื่อง กระต่ายตื่นตูม มาก  จนวันหนึ่งเกิดความคิดบรรเจิดอยากจะแต่งนิทานอ่านเองดูบ้าง ก็เลือก เรื่อง กระต่ายตื่นตูม นี่แหละ มาเขียนตามจริตของตัวเอง ในสไตล์ที่มีกลิ่นอายการเดินกลอน แบบกลอนโบราณ ที่คุ้นเคยจากการฟังเพลงพื้นบ้าน 

ตอนนั้นอายุได้สัก 11 - 12 ขวบเองนะ   

เดินกลอนไว้ว่า 

            “กระรอก กระแต ตัวตุ่น             วิ่งชุลมุน  กระแต๊ะ  กระเต๊าะ

            กระโดด  กระดุ๋ง  กระดุ๋ง        หัวเราะตีพุง  ในป่าละเมาะ

            ฉับพลันเสียง  ตูม  ดังก้อง       ทุกตัวจ้องมองหลังป่าละเมาะ

            เห็นกระต่ายตะโกนหน้าตื่น       อย่ามัวแต่ยืนต้องตีต้องเคาะ

            เร็ว ๆ อย่าช้า  รีบหนี            ฟ้าถล่ม ตูม ที่ป่าละเมาะ”

แต่งจนจบเรื่อง แล้วเอาไปอวดพ่ออวดแม่  อวดพี่ ๆ น้อง ๆ และอวดใครต่อใครทั่วบ้าน

ยังจำความรู้สึกในวันนั้นได้ดีว่าความชื่นชอบและคำชื่นชมจากทุกคนนั้นมีคุณค่าต่อหัวใจมากมายอย่างคาดไม่ถึง 

แหม..มันทำให้หัวใจพองโตจริง ๆ  

            กระต่ายตื่นตูมจึงเป็นจุดเริ่มต้นที่ดี ที่ทำให้ ”ตุ๊บปอง” มั่นใจในการเขียนอะไรต่อมิอะไรมากมายเท่าที่ใจนำทางอย่างเป็นสุข..แต่ไม่ทิ้งการเดินกลอนแบบกลอนโบราณ

เวลาผ่านมากว่า  30  ปี  จนเมื่อปี 2547  กระต่ายตื่นตูม ถูกคุณริสรวล อร่ามเจริญ แห่งแปลน ฟอร์ คิดส์ หยิบมาทำเป็นรูปเป็นเล่ม ภาพประกอบสวยงาม สีสันสดใสด้วยฝีมือการปั้นแป้ง ของนฤมล ตนะวรรณสมบัติ..ดังที่เห็นบนแผงหนังสือ

นี่ไง..จึงอยากบอกพ่อ ๆ แม่ ๆ ทุกคนว่า ไม่ใช่เรื่องยากอะไร ถ้าพ่อแม่จะลงใจ ลงรัก และลงทุน เล่านิทาน อ่านหนังสือให้ลูกฟังตั้งแต่เล็ก ทำให้เป็นวิถีปฏิบัติในชีวิตประจำวันอย่างเป็นธรรมชาติ

    
ไม่แน่นะ 

วันหนึ่งข้างหน้า อาจจะมีนักเขียนนิทานสำหรับเด็กคนใหม่ที่..ตูม..ตูม..ตูม มาจากคนในครอบครัวของคุณก็เป็นได้..ใครจะไปรู้